Het eenzame vingerhoedskruid

Slechts een enkele Digitalis staat er in de Kruidentuin, eenzaam tussen de Nepeta.
Vorig jaar hadden we er meer, maar ja, de Kruidenbak moest weer een echte kruidenbak worden waaruit geplukt kan worden, en daar hoort een dergelijke, giftige plant niet in te staan. Een zaailing kwam terug, en die hebben we vervolgens in een ander vak geplaatst.

Vingerhoedskruid, Digitalis purpurea
Digitalis: is afkomstig van het Latijnse woord digitus = vinger, en digitalis betekent vingerhoed of handschoen, naar de vorm van de bloemkroon.
Purpurea: de bloemen van de plant zijn purperkleurig.
Vingerhoedskruid: de bloemen lijken veel op een vingerhoed, vandaar de Nederlandse naam.

Vroeger vertelde men elkaar dat elfjes de bloemen van deze geneesplant als hoed droegen. De plant zou alle bovennatuurlijke wezens begroeten. De plant werd gezien als heksenplant; er was een ingrediënt in heksenzalf. Een digitalis in huis zou de melk zuur maken. Wanneer een heks iemand wou beheersen zou deze het slachtoffer overhalen om een kruis te dragen van de doorns van de meidoorn waarop een vingerhoedsbloem gestoken was. Omstreeks het jaar 1000 werd vingerhoedskruid het eerst vermeld als geneeskruid. Men gebruikte het in eerste instantie alleen voor omslagen bij wonden. Het eerste inwendige gebruik werd rond 1750 vermeld; dat was bij oedemen. William Wilthering, een Engelse botanicus, was de eerste die de medische werking van digitalis bij oedemen beschreef en hij merkte eveneens op dat het ook een effect had op de polsslag. Tegenwoordig wordt de plant met name gebruikt bij hartaandoeningen.